Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί!

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί!

Πόσες  φορές  η φράση αυτή, δεν αντήχησε στην παιδική μας αφέλεια, σαν κακόηχη, φάλτσα μουσική.

Από τότε, όταν πρωτόγνωρες , αγαπημένες σκιές, σε μελωδικά νανουρίσματα  δειλά, αρχίσαμε, να ξεχωρίζουμε.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Αδυσώπητο ερέθισμα στην αθώα περιέργεια ανόθευτων ψυχών να ανιχνεύσουν…
Απροσδιόριστα  στην αρχή, συνειδητοποιώντας  αργότερα το πόσο,  υπερβολικές  απαιτήσεις,  προκλητικής  ζωής  δραματικά, εξουσιάζουν τους  χαρακτήρες.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Λόγια, άνευ ουσίας  χαρακωμένων συναισθημάτων προτού, υποκύψουν εξυπηρετώντας, επιρρεπείς  αδυναμίες, σε αδιέξοδους  συμβιβασμούς.

 Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

Δικαιολογία, ανεύθυνων επιλογών ενάντια, στα κλειδωμένα από μοιρολατρία, ανεφάρμοστα όνειρα.

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί…

…Εξαγνισμένο  αντίδοτο απελπισίας  ώστε, επιδείξεις  αλαζονικής  συμπεριφοράς, που υποβιβάζουν κάθε αυτοσεβασμό, σε ανατριχιαστικό χαστούκι  άνανδρης  ματαιοδοξίας, να  μετατρέπουν γοερό κλάμα, σε σιωπηλό αναστεναγμό.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί …

Παραίνεση, ερωτικής λαγνείας  ανήθικων εραστών, πίσω από κυρτούς, ενός βιοπαλαιστή, είλωτα πατέρα ώμους, επιχειρώντας  στο δικό του, ανυποψίαστο στρώμα, να εκτονωθούν.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

 Αγωνιώδης,  απόκρυψη δυσκολιών  κάτω από, ένα ανυπόφορο, άθλιας καθημερινότητας  μουχλιασμένο πέπλο, σε  θεοσκότεινο δωμάτιο, με τραπέζι άδειο και, ψυγείο κενό …
Να  σιγοντάρουν, στα αναφιλητά, μιας ευαίσθητης  μάνας  μαρτυρώντας το αποκρουστικό της  ανεργίας,  πρόσωπο.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Απαιτήσεις,  αναμαλλιασμένων κληρονόμων  προτού, εξαγνισμένες  μορφές  προσπερνώντας  τον  επιθανάτιο ρόγχο  μεταβούν, από το ιδρωμένο μαξιλάρι του πόνου και, την υποβόσκουσα,  αρρώστια των καιρών,  στην  ευεξία της υποσχόμενης …Αθανασίας.

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Προσχηματική  ανακολουθία  ενδιάμεσα, ομηρικών καυγάδων, ιταμών συμφερόντων, ανέντιμων διακανονισμών, υποχθόνιας  προδοσίας  όλα, στη μίζερη παραδοχή αποτυχίας  των ανθρώπινων σχέσεων. 

Σιγά, να  μην …ακούσει το παιδί…

Τα αίσχη, μιας  γραφικής κοινωνίας, σε ασταμάτητο ξεπεσμό
…Κοινωνία,  που αν και, πεισματικά  αρνείται να διδαχθεί από το παρελθόν ενσυνείδητα,  εξακολουθεί να διαβρώνει  το παρόν, κληροδοτώντας  στην τρυφερή…
Αχίλλειο  πτέρνα της οικουμένης  την  προμελετημένη και, μολυσμένη διαχρονικά  πληγή του Έκτορα, με την απαισιόδοξη  προοπτική  ότι, στο αποτρόπαιο μέλλον οι  αυριανές  …Ελπίδες, θα επαναλαμβάνουν, με συνέπεια  προκλητικής  συνενοχής…

Σιγά, να μην …ακούσει το παιδί… τα όσα μύρια, ενός  κακού  διαχρονικά, έπονται!!!