Χαρμολύπη.

Εκεί η χαρά  που ορθώνεται η λύπη παραστέκει,

στα σκοτεινά ανεπαίσθητα, στους  ίσκιους,  ελλοχεύει.

Βλέπει, την όμορφη χαρά,  πλουμιδοστολισμένη,

παντού καλοδεχούμενη, στο πέρασμα της γέλια,

εγκώμια ασματόπλεκτα ,  χνάρια,

τραβούν ξωπίσω, σαν τ’ οίστρου συνακόλουθοι,

μ’ ευχές  την συνοδεύουν…

Κι’ η λύπη  ολομόναχη, ψυχρή, ενοχλημένη

αιτίες,  που εγκυμονούν την αφορμή  γυρεύει

να διεισδύσει, στα κλεφτά, να την παραγκωνίσει

ν’ ανταλλάξει όνειρα, με πίκρας μοιρολόι….

Με όλους,  π’  ασυγχώρητα, της γύρισαν την πλάτη

την άφησαν ακάλεστη, στο γιορτινό τους γλέντι.

Μετά από δαύτα μόλις  δει πως, πήρε το μεράδι

το …δίκαιο, όπως  θαρρεί εκείνη ότι ,της  πρέπει

…προφτάνει η  δάκρυκέραστη, σαν φτάνει ως τη πόρτα,

ν’ αποχωρήσει βιαστικά τα  τρόπαια κρατώντας

γιατί,  κυρίαρχη η χαρά  ακάθεκτη επιστρέφει,

μ’ αγέρωχη κορμοστασιά, το δρόμο να της κλείσει

κι’ ενώ, της  γνέφει αυστηρά καθώς την πλησιάζει,

σαν την εφτάνει ολόγυρα, γεμίζει χαρμολύπη!

Μοιάζει,  παράδοξη η  σειρά, του πεπρωμένου η ρώτα

ν’ ακολουθεί κάθε  χαρά, της λύπης το μοιραίο,

μ’ όποια απ’ τις δυο εμφανιστεί να καταφθάνει πρώτα

δε παύει, να ναι η ζωή δημιούργημα, σπουδαίο!