Θεέ μου… βοήθεια!

Τι να σας γράψω,  χωρίς να κλάψω γύρω μου, σέρνονται χιλιάδες, πεινασμένοι.

Πως να τα γράψω, να περιγράψω της προσφυγιάς  το καραβάνι που, τους σέρνει.

Βαριές  οι ανάσες, για όλες τις ράτσες μες  το λιοπύρι η τ’ αγιάζι που βαδίζουν

μοίρα, δεν έχουν μα το αντέχουν κάπου, στο βάθος της καρδιάς τους να ελπίζουν.

Ωχρό το δέρμα, άδειο το βλέμμα  σε, ένα ακανόνιστο, ανθρώπινο ποτάμι

μα αυτό το δράμα, γίνεται κλάμα πάνω, στο πέτρινο της νύχτας μαξιλάρι.

Τι να σας γράψω, χωρίς να βάψω, με το σκοτάδι της ψυχής μου κάθε λέξη

καθώς, θυμάμαι και, δε κοιμάμαι τον εφιάλτη που, δε θέλω να  επιτρέψει

από όλα εκείνα, τη μαύρη πείνα του Ελληνισμού, στη πρόσφατη του ιστορία

τότε που λάθη, έριδες , πάθη ήταν αιτία να χαθεί η  Μικρά Ασία!

Φτωχά τα λόγια, κι’ αν τα ρολόγια επαναφέρουν πίσω, τάχιστα το χρόνο

απλή συνήθεια, το Θεέ μου …βοήθεια, στο λάθος  που έφτιαξες  εσύ το αδελφοκτόνο!