Βυθισμένη σημαδούρα.

Κουπλέ

Στης  ζωής  τα  σκαλοπάτια

σκέτο  πίνω, ένα  καφέ

κι’  ανιχνεύω  με  τα  μάτια

πόσα  μου έταξε  εφέ.

Όλα,  ιμιτασιόν  και  γκρίζα

μα  ακριβοθώρητα,

πανωτόκια  λες  σε   βίζα

μοιάζουν,  δυσθεώρητα.

Ρεφρέν

Με  κάθε  γουλιά  που  πίνω

σκέψεις,  μου  έρχονται  θολές

μα  εγώ  δε  τον  αφήνω

δε  μου  φταίει  ο  καφές…

Φταίει   η  ζωή  η  ίδια

που  είναι  τζούρα  τελικά…

Βυθισμένη  σημαδούρα,

σε  απάτητα  νερά.

Κουπλέ

Τώρα…  που  η  καρδιά  ρετάρει

και  δεν  έχω  αναστολές

δε  με  πιάνει  το  φαρμάκι

που  έχει  μέσα  ο καφές.

Σέρτικο  τσιγάρο  στρίβω

κι’  είν’  η  απόλαυση  γλυκιά,

στάχτη   βρώμικη,  να  ρίχνω

στα   μαρμάρινα  σκαλιά.

Ρεφρέν

Κάθε  ρουφηξιά  και  βήχας…

μα  επιμένω  αφειδώς,

να  ρουφώ  μετά  μανίας

δε,  μου φταίει  ο  καπνός.

Φταίει  η  ζωή  η  ίδια…