Εξάραχνο των επτά ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΑΙΝΙΓΜΑ! Η συνέχεια από το προηγούμενο. (31)

 Την  ώρα  που  οι  ευεργετικοί  ίσκιοι  των  φυλλωμάτων   μεγάλωναν  διαχέοντας  την  πολυπόθητη  δροσιά  στην  απογευματινή   κάψα   του  Σαββάτου   κι’  ο  Άλεξ   κρατώντας   το  λάστιχο  είχε  στρέψει  το  νερό  στον  κήπο  ο  Δίας  θέλοντας, να  του  εφιστήσει  τη  προσοχή,  γάβγισε  παρατεταμένα …προειδοποιητικά   κάνοντας   τον,  να  παρατήσει   το  πότισμα   και,  να  κατευθυνθεί   ανήσυχος  στην  αυλόπορτα.

Δύο  μαύρα  αυτοκίνητα,  ένα  σεντάν  και  τ’  άλλο  κλειστού  τύπου  Βαν  με  θεοσκότεινα   φιμέ  τζάμια , φρενάρισαν  απότομα  απέναντι   από  το  σπίτι  κατασκονισμένα.

Το  σκουριασμένο  τρίξιμο,  ακολούθησε  το  διάπλατο  άνοιγμα  της   αλάδωτης   πόρτας  του  σεντάν  κι’  από  τη  θέση  του  συνοδηγού,  ένας  μεγαλόσωμος,   σγουρομάλλης,  μελαχρινός   άντρας,   αποβιβάστηκε   φουριόζα   αφήνοντας,  να του  ξεφύγει  μια  βρισιά. 

Αι  σιχτίρ  …κολομηχάνημα  σήμερα   βρήκες  και  συ,  να  χαλάσεις?   «Επιτρέποντας   στο  Αλέξ,  να  συμπεράνει  ότι  απευθύνονταν   στο  κλιματιστικό  του  αυτοκινήτου».

Κατόπιν  με  ύφος  βλοσυρό  και  ρίχνοντας   συνωμοτικές  ματιές   τριγύρω  διάβηκε,  με  δυο  δρασκελιές   το  χωματόδρομο   σταματώντας    μπροστά   του,  καταϊδρωμένος.

Ο  …αρκουδάνθρωπος,   στριμωγμένος   ανάμεσα  σ’,  ένα  στενό  σκούρο  σακάκι  και,  μια  εξ’  ίσου  απροσάρμοστη  στο  ταυρίσιο  του  λαιμό  γραβάτα   διερεύνησε  για  δευτερόλεπτα ,  ένα  μικρό μπλε  καρνέ  που  κρατούσε  στα  χέρια  και,  σε  τόνο  ευγενικό     συνάμα,  τυπικά  αυστηρό,   απευθύνθηκε    βροντόφωνα   στον  απορημένο  Άλεξ.

Ο  κύριος…  Κυριαδοντινόπουλος?

 Μάλιστα,  ο  ίδιος  τι, συμβαίνει?

Ο  πενηντάρης ,…φουσκωτός   επέμεινε  ξαναρωτώντας. 

Ο  κύριος…  Άλεξ  Κυριαδοντινόπουλος? 

Αγαπητέ  μου  θα πρέπει,  να  το  επαναλάβω  σας  το  είπα  ευθύς   εξαρχής   ο  ίδιος , περί  τίνος  πρόκειται?  Ξαναρώτησε  θορυβημένος.

Μια  πρόσθετη  επιβεβαίωση  ποτέ  δε  κάνει  κακό  αποκρίθηκε,

 « ο  σωματώδης   τύπος»   χώνοντας   το  καρνέ   στην  απομέσα  δεξιά  τσέπη  του  σακακιού  και  ανασύροντας  από  την  αντίθετη,  μια  ειδική  προς  επίδειξη  χρώματος   βυσσινή , ταυτότητα   προτού,  συμπληρώσει…   Υ.Π.Ε  κύριε.    

Υ.Π.Ε?   Που, σημαίνει?  

Υπηρεσία ,  προστασίας ,  επισήμων!

Αστυνόμος  Άνθιμος… Καθοσπρέπη  κύριε  μου…  φώναξε  ο  ιδιόρρυθμος  και,  έτεινε  το  νευρώδες   χέρι  του  για  χειραψία.

«Ο  Άλεξ   αντέτεινε  το  δικό  του  λέγοντας».

Αστυνόμε  Άνθιμε,  σ’  ευχαριστώ  για τα  καλά  σου  λόγια  μα  θέλω,  να  πιστεύω  όλοι  οι  συνάνθρωποί  μας  μέχρι    αποδείξεως  του  εναντίον  πρέπει,  να  θεωρούνται  καθώς  πρέπει .

Κι’  όμως  κύριε  Κυριαδοντινόπουλε  από  ότι  φαίνεται,  δε  καταλάβατε.

Μπα   και,  τι  είναι  αστυνόμε  αυτό  που  μου  ξέφυγε?

Το  προφανές.  Σας έδειξα  ταυτότητα   αναφέροντας  βαθμό,  όνομα  και  επώνυμο  δηλαδή  όσα,  εκ’ του κανονισμού  της  υπηρεσίας  μου, οφείλω.

«Ο  Άλεξ  νιώθοντας   λίγο  άβολα  για  τη …χαλαρή  απροσεξία  κατέβαλε  προσπάθεια,  να  καταπνίξει  το   συναίσθημα  που  ανέβαινε  καλπάζοντας  στο  λάρυγγα  έτοιμο, να  εκραγεί  στα χείλη.

«Δάγκωσε  δυνατά  τη  γλώσσα  μα  η  λανθάνουσα  έκπληξη,  ήδη,  μαρτυρούσε  στο  πρόσωπο  του  την  ιλαρή …διάθεση  που    είχε  εμφανιστεί».

«Εσώψυχα,  γελούσε  περισσότερο  για  τα  ευτράπελα  που  κρύβει  η  ζωή  παρά,  με  το  επώνυμο  για  το οποίο  δεν  έφταιγε  σε  τίποτε  ο …γιγαντόσωμος  αστυνόμος».

«Άντε  τώρα,  να  είσαι  αντιμέτωπος  με  κάποιον  που  εκ’  πρώτης   όψεως   όνομα  και  πράγμα,  δείχνει  μεν …καθώς  πρέπει  αλλά …σκέφτηκε,  προλαβαίνοντας  ωστόσο,   να προφέρει  ενστικτωδώς.    Αστυνόμε   Καθοσπρέπη,  με συγχωρείς  που  παρανόησα,  διορθώνοντας…

Η  αλήθεια  είναι  ότι  ποτέ  δε  φανταζόμουν,  να  συναντήσω κάποιον  με  τόσο  ξεχωριστό  επώνυμο  και  οφείλω,  να ομολογήσω,  ξαφνιάστηκα  ευχάριστα.

Ο  Αστυνόμος   που δεν  έδειξε,  να  αιφνιδιάζεται  απάντησε.

Μη  ζητάτε συγνώμη  κύριε.  Τέτοιο  μπέρδεμα   μου  συμβαίνει σχεδόν  καθημερινά  πάντως  για, να λύσω  επί  πλέον  απορίες  σας  το  επώνυμο  μου  γράφεται  με  όμικρον- ήττα,  και  προφέρεται   ως  ενιαία,  μονοκόμματη  λέξη. 

Οκέι   αστυνόμε.   Έγινες  απολύτως  σαφής  και,  τώρα  που   η  μικρή  παρανόηση   …λύθηκε  για  ξαναπές   μου, περί  τίνος πρόκειται?

Κύριε!   Από  σήμερα  εγώ  και,  πέντε  έμπειροι,  υπό τις  διαταγές  μου  ντετέκτιβ,   βρισκόμαστε  σε  είκοσι  τετράωρη,   διατεταγμένη υπηρεσία   επιφορτισμένοι,  για  τη  προσωπική  σας  και  οιουδήποτε   προσώπου,  ζώου  η  αντικειμένου  μας  υποδείξετε,   ασφάλεια.

Τη  δική  μου ασφάλεια?  

Μάλιστα  τη  δική σας.

Αστυνόμε  ειλικρινά ,  δε  σας  καταλαβαίνω.

Από  πότε  εγώ  συγκαταλέγομαι  στα  επίσημα  πρόσωπα  και  χρήζω,  ειδικής  προστασίας?

Αν  δεν  πρόκειται  περί  φάρσας  τότε  σίγουρα,  έχει  γίνει  κάποιο  λάθος   η  ασφάλεια  μου  δόξα  το Θεό,  να  την  είπε  κοιτώντας  το  Δια  που  έτοιμος,  να  ορμήσει  στην  πρώτη  του  εντολή,  έδειχνε  αγριεμένος  τα  δόντια  του.

Δεν  νομίζω  λοιπόν  ότι  χρειάζομαι  επί  πλέον  προστασία   και  για, να ξεδιαλύνουμε  τα  πράγματα.

Συνεχίζεται…